Lars Ove Seljestad: Ta hand om deg (2017)

For ei tid sidan bladde eg litt i Nynorsk litteraturhistorie, og vart endå ein gong mint på noko av det tyngste som står der. Når Jan Inge Sørbø skriv om dei siste tiåra skriv han mest om forfattarar som så vidt er i gang med forfattarskapane sine. Så kjem me brått til Jan Roar Leikvoll, som er den einaste i dette kapitlet som ikkje lever lenger. Kvar gong eg kjem til den sida tenkjer eg igjen på kor flotte bøker Leikvoll har skrive, og kor trist det er at det ikkje kjem fleire.

Lars Ove Seljestad kjende Leikvoll personleg, og store delar av denne romanen handlar om det venetapet. Dei møtte kvarandre på Skrivekunstakademiet i Bergen, fann tonen, og ein stad i boka vert Leikvoll omtala som den einaste forfattarvenen til Seljestad. Seljestad får svært godt fram kor viktig Leikvoll var for han, kor viktig det var å ha nokon som heile tida støtta ein, som heile tida las og kom med gode tilbakemeldingar på det ein skreiv, kor viktig det var å ha nokon som var der. Og han får veldig godt fram kor vondt det er når ein får melding om at ein nær ven er borte.

Det er ein roman, men Seljestad har opplagt henta inspirasjonen frå eige liv. Det er ein liten roman om eit stort emne, eller om to store emne: Seljestad skriv òg om korleis han som forfattar treng å ha harmoni og/eller faste rutinar for å kunna skriva.

Guffen tilrår.