Michael J. Fox spelar ein ung gut som har eit nært forhold til ein gal professor i nabolaget. Professoren har funne opp ei tidsmaskin, viser det seg, og sidan nokre libyiske terroristar prøver å få tak i den maskina, vert Fox ved eit uhell sendt tretti år tilbake i tid. Det er tilfeldigvis akkurat dei dagane foreldra hans vert kjærastar. I utgangspunktet likar ikkje ho som skal verta mor hans han som skal verta far hans - ho er langt meir interessert i Fox. Fox får kontakt med professoren, som sjølvsagt er langt yngre, men som heldigvis bur i det same nabolaget, og dei to greier å få sendt Fox tilbake til si eiga samtid.
Sjølv om ein ser vekk frå alt som er av logiske bristar, og sjølv om ein tek høgde for at målgruppa var langt yngre enn eg er no, og sjølv om ein tek med at det filmtekniske har utvikla seg mykje på desse trettifem åra, så er dette veike greier. Det er klisjefylt, det er tynn humor, det er overdrive skodespel, og så bortetter. Huff.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar