Mr. Smith Goes to Washington (1939)

Det vert ikkje akkurat spart på dei amerikanske symbola i denne filmen. Det er likevel noko anti-amerikansk over det heile, filmen fortel om eit korrupt politisk system. Når det strøymer på med bilete av George Washington, når det kjem heile eller halve djupt patriotiske eller nasjonale songar, når Mr. Smith tek turen til Lincoln-monumentet, når senatorar omtalar senatssalen som "the greatest floor in the country" handlar det like mykje om at det kan vera råd å få dei amerikanske verdiane attende til den amerikanske politikken.

Filmen opnar med at ein senator døyr. Han kjem frå ein ikkje namngjeven stat i den amerikanske midtvesten, og guvernøren i den staten må utnemna ein ny senator. Han greier ikkje å velja mellom dei to mest opplagde kandidatane, og tek like godt ein tredje, ein populær speidarleiar. Namnet hans, Jefferson Smith, er symboltungt - Thomas Jefferson var ein av dei viktigaste tidlege presidentane, og Smith er ... vel, det vert ikkje mykje vanlegare enn Smith. I ei ideal amerikansk verd kan ein vanleg mann påverka det som skjer, og det er òg det som skjer her.

Smith landar uforvarande midt i ei sak som stinkar. Paine, den andre senatoren frå heimstaten til Smith, har saman med Taylor, ein rik pressemann som styrer det meste i staten, anonymt kjøpt opp alt land rundt ein dal som skal demmast ned. Planen er å tena store pengar på å selja dette landet til staten, men ut av det blå foreslår Smith i senatet at området skal verta ein leir for gutar frå heile landet, ein leir der dei kan lærast opp til å verta gode amerikanske patriotar. For Paine vert den einaste utvegen å skulda Smith for juks, og han skaffar dokument som viser at det faktisk er Smith som eig dalen der leiren skal vera. Smith er på nippet til å verta kasta frå senatet, men får ordet i ein debatt. Og i det amerikanske senatet er det så viseleg laga at ein kan snakka så lenge ein vil. Det gjer Smith, han snakkar i 24 timar før han besvimer. Paine får så dårleg samvit at han seier det som det er.

James Stewart har hovudrolla, og han er som vanleg glimrande. Frå å vera ein naiv, usikker, stammande og fersk senator tidleg i filmen vert han meir sjølvsikker, og er ein heilt annan person når filmen sluttar. Eg likar Stewart.

Guffen tilrår.