Sindre Kartvedt: Vest for Eden (2003)

Endå ei bok om USA skriven av ein nordmann, den andre i dag. Måten dei to forfattarane nærmar seg emnet sitt kunne knapt vore annleis. Sigmund Skard har ein akademisk skrivemåte, og viser stort sett til forskarar og teoretikarar. Sindre Kartvedt har røtene og føtene sine i populærkulturen, og let til ei viss grad musikkinteressa si styra reiseruta.

Kartvedt har budd i Los Angeles sidan midt i 80-åra. Han bur ikkje i den rikaste bydelen, og i kapitlet om Los Angeles skriv han meir om bydelane der folk ikkje vassar i pengar. Slik er det òg dei andre stadene han tek utgangspunkt i. Han reiser til område som anten er ekstreme, som Las Vegas, eller den Disney-styrte og sterile byen Celebration i Florida. Og han reiser til stader som er ekstremt utypiske i USA, som statane Montana eller Wyoming, område der ein knapt ser dei kjedebutikkane ein ser overalt elles.

Han får fram at det er mykje rart i USA. Han skriv likevel med respekt, det er ikkje den latterleggjeringa ein ofte kan finna elles. Han prøver å forstå det, og han prøver å sjå korleis dei amerikanske mytene lever i ulike delar av landet. Han skriv godt om dei opne og enorme naturområda i Montana, der alle elvar har poetiske og stemningsrike namn. Han skriv diverre ikkje like godt om dei fyrste som reiste gjennom det området, omtalen av ekspedisjonen til Lewis og Clark (eller Crook, som han ein gong skriv), og omtalen av delar av Black Hills er ikkje heilt presis. Han er langt betre når han skriv om populærkultur, eller når han med ei setning punkterer amerikanske myter. Han skriv til dømes om korleis dei rikaste i USA likar å kalla landet eit meritocracy, eit samfunn som i tråd med ideala til Jefferson er eit land der dei flinkaste når lengst. "Det er imidlertid et vanskelig premiss å anvende på en nasjon der George W. Bush er blitt president".

Guffen tilrår.