Eg har ikkje lese mykje av Solstad, og det vesle eg har lese har ikkje imponert meg noko større. Då han døydde for nokre veker sidan var avisene fulle av lovord. Då Jon Fosse fekk nobelprisen hadde visst ein svensk kulturjournalist skrive at det var feil nordmann som fekk prisen - han meinte at Solstad var ein sterkare kandidat. Det verka difor fornuftig å prøva litt til.
Det kan sjølvsagt henda at eg ville vorte meir imponert viss eg hadde lese noko som var skrive seinare. Dette er den andre boka Solstad gav ut, og det er ikkje rare greiene. Her er ikkje noko som tyder på at forfattaren mange år seinare ville verta nemnt som ein nobel-kandidat.
Boka har undertittelen "En samling prosatekster". Kortane er jamt over korte - på dei åtti sidene i boka kjem det 25 tekstar. Dei er fort lesne og fort gløymde. Dei er skrivne i eit enkelt språk, ofte med korte og oppramsande setningar. Det handlar om kvardagsliv, og det er det sjølvsagt ikkje noko gale med, det gjeng an å leva i kvardagen òg, men det vert aldri noko som hevar tekstane opp frå det heilt ordinære.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Meir Solstad på kulturguffebloggen
Spiraler (1965)
Alf van der Hagen: Dag Solstad. Uskrevne notater (2013)
Dag Solstad leser Olav Duun (2018)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar