Runa Fjellanger: På motorveiene (2017)

Anna er på bilferie gjennom Europa med kjærasten Ida. Det er ein tur inn i det ukjende, det verkar ikkje som om dei kjenner kvarandre så altfor godt frå før. For Anna er det til ei viss grad ein tur inn i det kjende, det kjem heile tida kapittel der me får høyra om då ho som lita jente var på bilferie gjennom Europa med foreldra.

Det ligg ei uro over begge desse reiseskildringane. I ferieturen med foreldra luktar det heile tida at foreldra ikkje greier meir. Der kjem òg frampeik til det som gradvis vert tydelegare i skildringa av ferien med Ida. Anna er ikkje heilt stabil, ho er valdeleg både som barn og vaksen. Som liten gøymer ho seg ein gong i ein liten skog; som vaksen toler ho ikkje at Ida tilfeldigvis møter veninna Silje, og det endar med Anna køyrer frå dei to andre utan å seia frå.

Det er ei svært fin bok. Fjellanger sløser ikkje med orda, men fortel det heile i presist og poetisk språk. Ho fortel oss ikkje meir enn ho må, og boka er svært fint bygd opp.

Guffen tilrår.