Astrup. Flammen over Jølster (2019)

Dei siste åra har det kome fleire norske biografi-filmar. Det er som regel noko å utsetja på dei - det kan handla om lengd, det kan handla om at dei fortel historiene veldig tradisjonelt, det kan handla om at det er dei same skodespelarane som dukkar opp overalt, det kan vera andre grunnar. Difor er det svært befriande og gledeleg at det dukkar opp ein film som er heilt annleis, og som er svært vellukka.

Det handlar om kunstnaren Nikolai Astrup. Han vaks opp i Jølster, og budde det meste av livet sitt der. Han var kunstnar, han såg ting naboane ikkje såg, og levde livet sitt heilt ulikt dei. Han var godt likt i bygda, og hadde (minst) ein nabo som forstod han godt.

Filmen fortel ikkje alt om livet til Astrup, men han fortel nok. Han bryt med slektsrekkja, og vert ikkje prest. Han er ein leikande og teiknande mann. Han giftar seg med ei kvinne som er langt yngre enn han, og som berre var femten år då dei gifta seg. Han er litt skrøpeleg, og døyr 48 år gamal.

Han måla fantastiske bilete, og denne filmen er òg særs vakker. Dei finfine bileta står i kø, mykje naturbilete frå Jølster, men òg andre bilete er flotte.

Guffen tilrår.