The Other One (2015)

Grateful Dead er ikkje eit band eg høyrer mykje på. I gamle dagar såg eg på dei som noko hippiegreier eg ikkje forstod. Konsertane deira vara lenge, det var lange improviserte instrumentalparti, og det verka som ei føremon å vera rusa for å verkeleg koma inn i musikken deira. Dei siste ti åra har eg fått meir sans for dei, men eg har likevel ikkje meir enn éi eller to plater med dei.

Leiaren av bandet var gitaristen Jerry Garcia. Denne filmen konsentrerer seg om den andre gitaristen, Bob Weir. Han var den yngste i bandet, og han omtalar fleire gonger Garcia som storebroren sin, og bandet som familien sin. Han hadde bruk for ein stad han høyrde heime, han vart adoptert vekk som baby, og sjølv om han hadde ein god oppvekst var han heile tida klar over at han mangla noko.

Han var andregitarist i bandet, men gjorde det likevel til noko eige. Under soloane til Garcia låg gitaren til Weir i bakgrunnen, men han gjorde likevel mykje ut av det. Det er ikkje måte på kor mykje skryt han får i filmen, for måten han omdefinerte denne rytmegitar-rolla. Sjølv forklarar han det med ein sterk påverknad frå jazz.

Guffen tilrår.