Helen Reddington: The Lost Women of Rock Music (2012)

 

Det hadde vore stas om denne boka var litt annleis. Temaet er bra og viktig, Reddington har snakka med svært mange som har mykje interessant på hjarta, og ho dreg viktige konklusjonar sjølv. Men det vert likevel litt tungt og keisamt, og den viktigaste grunnen er rimeleg enkel: Ho går altfor akademisk til verks. Eg har vanlegvis ikkje store problem med akademiske tekstar, men likevel: Reddington har skrive dette som ei eller anna for avhandling, og burde ha omarbeidd stoffet før det vart gitt ut.

Undertittelen på boka er "Femal Musicians of the Punk Era". Reddington var sjølv ein av dei, ho spelte i bandet Joby and the Hooligans i Brighton. Fram til punken var det vanlegast at kvinner i band var vokalistar. I punken var det fritt fram for alle å spela instrument, og mange kvinner nytta seg av dette. Nokre spelte i reine kvinneband. 

Det er historia deira som vert fortalt her, og det er ikkje alltid like lystig. Nokre, som Paul Cook i Sex Pistols, får mykje skryt for måten han backa opp alle på. Andre, som dei aller fleste journalistane, får litt mindre skryt. Der var det vanleg at det heile tida vart gjort eit nummer av at det var kvinner med i bandet - det var viktigare enn å skriva om musikken.

Reddington har altså fleire gode poeng, ho skriv til dømes om kor vanskeleg det (oftast) vart når to i eit band vart kjærastar, og så bortetter. Men ho kunne altså fått fram poenga på ein langt betre måte.

Guffen er lunken.