Dead Poets Society (1989)

USA, slutten av 1950-åra, på ein internatskule for søner for velståande familiar. Skulen har fått ein ny engelsklærar, John Keating, og han er heilt annleis enn dei andre lærarane, som jamt over er like stive og formelle som foreldra til elevane. Keating får elevane til å riva ut dei sidene i læreboka han ikkje likar, han flyttar undervisinga ut av klasserommet, og han oppmodar dei om å finna kunstnaren i seg, anten det er diktar eller skodespelar.

Og ei stund går det heilt bra. Heilt til han som vil verta skodespelar vert teken på fersken av faren då han står på scena i ei Shakespeare-oppsetjing. Faren tek han ut av skulen, han tek livet sitt, og rektor tek Keating ut av skulen. Dei andre elevane tek ikkje dette spesielt lett.

Filmen er fin, sjølv om det er mykje å trekkja for. Her er mange klisjear, altfor mange gonger er det altfor lett å sjå kva som kjem til å skje, og terpinga på at ein skal gripa dagen - carpe diem - førte jo til at halve verda skulle ha det uttrykket som livsmotto i 1990-åra.

Guffen tilrår.