Jørn Stubberud: Dødsarkiv 1984-1998 (2015)

Det er travle tider for oss som både likar å høyra musikk, og å lesa om musikk. Berre den siste månaden har eg lese fire bøker om norske grupper; sist veke kom det ei pakke frå Amazon, der seks av sju bøker handla om musikk. Nokre av bøkene les eg av di eg vil lesa meir om band eg likar, andre gonger, som i dette tilfellet, handlar det om ei meir generell musikkinteresse.

For eg har verkeleg ikkje noko forhold til Mayhem. Eg har aldri vore på Mayhem-konsert, eg har ingen plater med dei, eg har knapt høyrt noko av musikken deira. Men eg har høyrt om dei, og veit at dei var ein av pionerane i den norske dødsmetallen. Og eg veit sjølvsagt òg at her finst både ein mordar, eit mordoffer og ein sjølvmordar blant dei tidlegare medlemmane.

Boka handlar om dei ti fyrste åra til bandet, og inkluderer altså både mordet og sjølvmordet. Det fyrste får ikkje mykje omtale, det står meir om det andre. Mest står det likevel om korleis bandet prøver å finna ut kven dei er, kva slags musikk dei skal spela, osb. Tekstane er enkle og ikkje spesielt velskrivne; bileta (som tek mest plass i boka) er ofte privatfoto av dårleg kvalitet, men dei viser korleis det visuelle ved bandet endrar seg på desse ti åra.

Det er ikkje den mest fascinerande boka eg har lese, dette, men her var ting av interesse likevel. Og ting eg kjende meg att i - Stubberud fortel til dømes mykje om utveksling av musikk via kassett og brev til folk over heile verda.

Guffen er lunken.