Sindre Kartvedt: DumDum Boys. En vill en (2015)

Wannskrækk - der har du eit glimrande band. Viss eg hugsar rett, såg eg dei fem gonger på trekvart år i 1984-85, og dei slo meg i bakken kvar gong. Enormt fengande, enormt energisk, enormt bra. Så skifta dei namn til DumDum Boys i 1985, og det tok ikkje lang tid før eg mista interessa. Det var ikkje like fengande, det var ikkje like energisk, og det var ikkje like bra. Eg såg dei live to-tre gonger, mellom anna på Roskilde i 1989 (ein konsert som i denne boka nærmast vert omtala som eit høgdepunkt i norsk rockehistorie), men har ingen plater med dei. Det eg høyrde andre stader var stort sett keisamt. Bandet såg ut til å trivast godt med stilen dei hadde funne; der var ikkje mykje endring å spora frå plate til plate.

Det inntrykket vert forsterka i denne boka. Kvar gong dei skulle i studio var det viktig å prøva eit nytt studio, slik at dei ikkje skulle stagnera heilt. Nye byar, etter kvart òg andre land. Der andre band ville leitt meir aktivt etter eit nytt musikalsk uttrykk, var det altså studioet som måtte endrast for DumDum Boys.

Kartvedt har intervjua alle i bandet, og ei rekkje personar rundt dei - kjærastar, produsentar, crew, osb. Bortsett frå eit føreord er heile boka sitat frå desse intervjua. Kartvedt kunne godt spandert på seg nokre utdjupande avsnitt her og der, for å setja ting i samanheng, og boka kunne godt hatt ein faktadel, til dømes med ein komplett diskografi. Men sett bort frå den innvendinga har han skapt ei svært underhaldande bok, i alle fall fram til, ja, nokre år inn i dette årtusenet. Alle snakkar fritt, både om seg sjølv og andre, og mange situasjonar vert sjølvsagt hugsa ulikt av dei som var med. Ein slik situasjon er sparkinga av bassist Persi Iveland i 1993, til dømes, der det slettes ikkje er semje om kva som skjedde. Usemjer som den gjer berre boka meir fargerik. Av og til vert bandmedlemmane litt for teite, dei snakkar mykje om bilulukker og nestenulukker, om vindfulle flyturar, om drikking og doping, og om liknande ting. Det var sikkert artig der og då; det er ikkje like artig å lesa om det.

Guffen tilrår.