Hovudpersonen i stykket, Willy Loman, syng på siste verset. Heile livet har han streva for å henga med i det amerikanske velstandskappløpet, han har lånt og lånt og kjøpt og kjøpt. No er han så godt som gjeldsfri, men samstundes er han òg så godt som jobbfri. Han får ikkje selt så mykje som i glansdagane (og han selde visst ikkje så ekstremt mykje då heller), og då han ber sjefen om ei anna stilling i firmaet, ei som ikkje fører med seg så mykje reising, får han like godt sparken. Dei to sønene hans, Biff og Happy, som han har hatt store voner til, greier heller ikkje å klatra på karrierestigen, så han kjenner seg meir og meir som ein tapar.
Stykket er ei fantastisk skildring av korleis det er å vera i eit samfunn der alt handlar om velstand, der dei økonomiske verdiane er dei viktigaste. Den eigentlege handlinga varer i eit døger, omtrent, frå Loman kjem heim frå den siste handelsreisa si, til han døyr i hagen utanfor huset, men her er hyppige flashbacks, der den eine etter den andre av familien vert avkledd, og der dei heile tida vert samanlikna med den meir suksessrike broren til Loman.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar