Magnolia (1999)

I denne filmen sviv fire-fem ulike handlingar rundt kvarandre. Dei heng alle saman, i større eller mindre grad, og vert delvis knytte litt tettare saman mot slutten av filmen. Eg prøver ein kortversjon: Ein gamal mann ligg for døden, og har ein hjelpepleiar med seg heile tida. Son hans, som ikkje har hatt kontakt med faren på svært lenge, lever av å læra menn korleis dei skal vera steinaldermenn, i eit altfor feminisert samfunn. Den nye kona til den gamle mannen er deprimert av di mannen syng på siste verset, og prøver å ta livet sitt. Ein annan gamal mann, programleiaren for spørjeprogrammet "What does kids know?", har nett fått vita at han har kreft, og at han berre har nokre månader att å leva. Dotter hennar, som ikkje har hatt kontakt med faren på svært lenge, er narkoman. Etter noko husbråk kjem ein politimann på døra hennar, og dei to vert etter kvart samde om å møtast same kveld. Me følgjer òg ein liten gut som gjer reint bord i spørjeprogrammet, og ein mann som gjorde reint bord i det same programmet tretti år tidlegare.

Det er ein sann kortversjon, men han seier minimalt om filmen. Referatet over verkar ikkje som ein film eg kunne tenkt meg å sjå, men dette er ein fantastisk film. Det er dramatisk og spanande, det er mange gode scener, og historiene vert fletta saman på ein finfin måte. Det er rask klipping, i den fyrste delen av filmen er det av og til vanskeleg å hengja med, men det går fort over. Det byggjer seg opp mot eit klimaks, som overraskande nok kjem ei stund før filmen er slutt - omtrent to tredelar inn i filmen. Skal den siste delen av filmen fungera må det koma eit nytt klimaks, som er minst på høgd med det fyrste, og det gjer det: Mot slutten kjem den beste froskar-dett-ned-frå-himmelen-scena eg nokon gong har sett.

Fleire av historiene heng saman tematisk. Han som vil ha fleire steinaldermenn vert portrettintervjua av ei som vil vita mykje om oppveksten hans. Han siterer ei av bøkene sine, og seier noko slikt som at fortida er ein uinteressant stad å vera. Han vert konfrontert med at han lyg, og avsluttar i praksis intervjuet. Også andre slit med det som har skjedd før, begge dei to eldre mennene angrar til dømes på måten dei har oppført seg mot ungane sine, og han som gjorde reint bord i spørjeprogrammet for tretti år sidan lever framleis på minna frå den gong. Tilhøvet mellom foreldre og ungar går altså att gjennom filmen; eit anna gjennomgåande tema er korleis me omgjev oss med løgner.

Det er altså ein flott film. Det er òg ein film eg vil sjå igjen, det meir enn anar meg at den raske klippinga gjer at eg gjekk glipp av mange referansar, både indre og ytre.

Guffen tilrår.