Der tok han litt feil, for å seia det forsiktig. Det er eigentleg ikkje noko vits i å referera det som hende, og sjølv om Borchgrevink gjer det òg, er det ikkje det som er det fine med denne boka. Han vil heller prøva å forstå korleis Anders Behring Breivik vart som han vart, prøva å finna ut kvar det gjekk gale.
Han går gjennom heile livet til Breivik, og det er ikkje akkurat triveleg lesnad. Han finn seg ikkje til rette nokon stad - han bur hjå ei mor som ikkje er i stand til å ta seg av han, han bur på ein vestkant der alle framstår som langt meir vellukka enn han, han prøver utan hell å finna ein ungdomsgjeng som passar for han, han er for høgrevridd for Framstegspartiet, i næringslivet greier han seg dårleg, og til slutt går han inn i ei digital verd. Ei tid gjer han ikkje anna enn å spela dataspel; og han vert òg aktiv på ulike nettforum. Og så gjekk det som det gjekk.
Som ein del av forteljinga om Breivik skriv Borchgrevink òg om korleis både Noreg og Oslo endrar seg. Han skriv om nokre av dei som var Utøya, men dette vert berre eit bakteppe. Det er meir spanande når han kjem med hypotesar rundt personen Breivik, han hentar døme frå faglitteraturen, og eg sit att med ei klar kjensle av at det var mange som kunne hindra at Breivik vart som han vart. Og av det ikkje var spesielt mange som kunne hindra at han gjorde det han gjorde.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar