Solan og Ludvig. Jul i Flåklypa (2013)

Ein skal vera bra tøff i trynet for å laga ein oppfølgjar til Flåklypa Grand Prix. Den er eit meisterverk, der det aller, aller meste klaffar. Ein god historie, svært god animasjon, gode replikkar og gode figurar, godt med humor, og der er til og med ein Groucho Marx-lookalike som spelar piano.

Denne filmen er på langt nær i same klasse. Kanskje hadde filmen og historia fungert betre med andre karakterar, men slik det er no vert filmen samanlikna med forgjengaren. Og den samanlikninga kjem ikkje denne filmen godt ut av. Figurane er dei same, men dokkene er ikkje like gode. Historia er høgst uoriginal, replikkane er tafatte, og humor finst det knapt. I alle fall for oss vaksne, Flåklypa Grand Prix var jo ein film alle kunne le av.

Frimand Pløsen, redaktør for Flåklypa Tidende, har lova lesarane snø til jol. Den kjem ikkje, og han bed Reodor Felgen finna opp ei snømaskin. Det gjer han; Ludvig låner maskina ut til Pløsen, og det kjem så mykje snø at byen vert begravd. For å få stoppa det må dei setja maskina i revers, slik at alle snøen forsvinn igjen. Men - under over alle under - jolekvelden tek det til å snøa likevel. Kven i alle dagar skulle trudd det.

Guffen kan ikkje tilrå dette.