The Clash var enormt produktive ved inngangen til 1980-åra. I desember 1979 gav dei ut dobbel-LPen London Calling, og eitt år seinare gav dei ut Sandinista!, som var eit trippel-album med 36 songar. Eg høyrde mykje på The Clash på den tida, og var vel både begeistra og skeptisk til den store variasjonen i platene deira. På London Calling var det greitt, der er dei fleste songane vellukka, men på Sandinista! vart det litt i meste laget. Mange songar var ikkje gode nok, og det vart litt for mange sjangrar. Det var ei vanleg oppfatning på den tida at dei burde avgrensa seg til ein enkel-LP, i verste fall ein dobbel-LP.
Og akkurat det synet er utgangspunktet for Henley. Då plata kom ut laga plateselskapet den reduserte utgåva Sandinista Now!, ein enkel LP med tolv utvalde spor som dei sende ut til radiostasjonar og slikt. Han skriv om den, og konkluderer med at denne promo-plata er mindre vellukka enn trippel-LPen. Han har skrive godt om dei tolv utvalde songane; i dei neste kapitla skriv han godt om dei andre tjuefire songane. Konklusjonen hans er altså at trippel-LPen er den mest vellukka, men det er ein rar konklusjon: Om svært mange av songane har han skrive at dei ikkje fungerer. Kanskje han er så stor blodfan at han ikkje greier å sjå at bandet tok seg vatn over hovudet her. Eg høyrde gjennom heile plata medan eg las boka, og det er påfallande korleis kvar av dei seks LP-sidene vert dårlegare og dårlegare. Den fyrste er svært god; den siste er bortkasta.
Boka sluttar med at ni personar har fått plukka ut spor frå Sandinista! til ein enkel-LP. Det verkar altså litt som om Henley støttar tanken om at det hadde vore ein god idé.
Guffen tilrår.
Meir The Clash på kulturguffebloggen
Bob Gruen: The Clash (2002)
Marcus Gray: Route 19 revisited. The Clash and the making of London Calling (2011)
Frode Grytten: Brenn huset ned (2013)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar