Frode Grytten: Brenn huset ned (2013)

Frode Grytten skriv om eit engelsk rockeband - kven skulle trudd det? Han har tidlegare skrive (og snakka) mest om The Smiths og andre gitarbaserte popband frå åttitalet, no går han til sine eigne musikalske røter og skriv om The Clash.

The Clash var eitt av dei viktigaste punkebanda i 1977. Der andre band anten stagnerte eller vart oppløyste, gjekk dei langt utover dei musikalske grensene punken drog opp, og gav ut mykje fabelaktig musikk. Dobbeltalbumet London Calling er eitt høgdepunkt; trippelalbumet Sandinista kunne vore eit anna med litt færre songar. Dei slo etter kvart gjennom i USA. Sommaren 1981 skulle dei spela åtte konsertar på Bond's Casino i New York. Det tok heilt av, arrangøren selde altfor mange billettar, slik at dei måtte i alt spela 17 konsertar for at alle skulle få sjå dei.

Det er desse konsertane denne romanen krinsar rundt. Teksten hoppar bakover og framover, men kjem heile tida tilbake til desse konsertane. Boka er femdelt, der Grytten etter tur skriv om Strummer, Jones, Simonon og Headon, før det sluttar med eit kort kapittel om den fyrste øvinga til bandet. Det er ikkje noko kronologisk bok, boka tek heller ikkje mål av seg til å vera ein biografi. Det er fire fine portrett, med utgangspunkt i den faktiske historia til bandet, men der Grytten sjølvsagt diktar til litt.

Dei finaste portretta er av Jones og Headon. Begge to vart sparka ut av bandet, Headon fordi han var litt for narkoman; Jones fordi han kom på kant med Strummer. I begge portretta handlar det mykje om livet etter og utan The Clash. Headon køyrer drosje og slit med alt; Jones har det langt betre, men saknar likevel gamlebandet. I november 2002 stod Strummer og Jones saman på ein scene for fyrste gong på 19 år; ein månad seinare døydde Strummer. Ein av dei finaste tekstane i boka er når Jones går gjennom Kensington Park den dagen han har fått vita at Strummer er død, og alle rundt han oppfører seg som vanleg, som om Strummer ikkje var død.

Guffen tilrår.

Meir Grytten på guffekulturbloggen
Dans som en sommerfugl, stikk som en bie (1986)
Langdistansesvømmar (1990)
80 ° aust for Birdland (1993)
Meir enn regn (1995)
Bikubesong (1999)
Popsongar (2001)
Dublin (2002)

Flytande bjørn (2005)

Bikubegang (2005)
Rom ved havet, rom i byen (2007)

Hallo? (2008)

Norge og andre dikt (2009)
50/50 (2010)
Det norske huset (saman med Jens Hauge, 2010)
Dronninga er død (2010)
Saganatt (2011)
Bikubesong (Det Norske Teatret, 23.4.2013)
Vente på fuglen (2014)
Her er Harold (film, 2014)
Sånne som oss (2015)
17. mai Bergen (saman med sju fotografar, 2015)
Meter over havet (saman med Sune Eriksen, 2015)
Menn som ingen treng (2016)

Det norske biblioteket (saman med Jo Straube, 2017)
Deilig er jorden (saman med Helge Skodvin, 2018)
Landet bortanfor landet. Område 51 (2019)

Garasjeland (2020)

Gut, jente, juni, juli (2021)
Inn frå regnet (Det Norske Teatret, 17.9.2002)
Den dagen Nils Vik døde (2023)

Meir The Clash på kulturguffebloggen
Bob Gruen: The Clash (2002)

Marcus Gray: Route 19 revisited. The Clash and the making of London Calling (2011)
Micajah Henley: Sandinista! (2024)