Dette er ei artig bok. Eg-personen i boka, Ove Kvamme, har ikkje heilt fått det til. Han er full av gode bortforklaringar, men desse held berre når han er åleine. Saman med andre vert det tydeleg at han ikkje fungerer heilt. Der dei andre vaksne har vaksne referansar, tyr han til dataspelreferansar når han skal forklara noko. Der andre vaksne tek ansvar, flyktar han. Der andre vaksne kan føra nokolunde meiningsfulle samtalar, seier han dei viktige (og rette) tinga inne i seg, medan det han seier høgt ikkje gjev så mykje meining. Der andre vaksne gjer det dei har lyst til, let han det vera.
Det er noko vestlandsk over boka, det er noko med nokre av uttrykka som vert brukte. Når Kvamme gøymer seg på kontoret på ein bensinstasjon, vert oppdaga av ho som jobbar der, og forstår at han må koma seg vekk, kjem setninga "På tide å koma seg vidare i livet". Det er noko hovlandsk over det, det er noko radiorøyndisk over det, men samstundes er det meir enn originalt nok.
Guffen tilrår.
Meir Styve på kulturguffebloggenFriedland (2013)Dunce. Lut og kaldt vatn (2019)
Dunce. Apokalypse snart (2020)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar