Herbjørn Sørebø: Medieliv (2003)

Dette er ei rar bok. Sørebø var sytti år då boka kom ut, og fortel om livet som journalist (stort sett i NRK), om politiske hendingar han var vitne til (stort sett i Noreg), og om folk han har møtt. Det siste punktet var kanskje det viktigaste for meg; Sørebø var med i redaksjonen i Norsk Barneblad nokre år i 1950- og 1960-åra, og det er jo noko som fengar. Han skriv godt om den mangeårige redaktøren Andreas Haavoll, og om korleis utgåvene av bladet vart til.

Dette fenga meg kanskje av di eg har litt kjennskap til historia til Norsk Barneblad. Også andre gonger han skriv om miljø eg kjenner litt merkar eg at boka engasjerer, men det er stort sett berre då. Sørebø skriv ikkje grundig og godt nok til at omtalar av hendingar eller personar som er perifere for meg vert interessante. Han greier heller ikkje å disponera stoffet på ein god måte; det burde vore langt betre overgangar mellom dei ulike kapitla.

Alt er ikkje svart. Noko av det mest interessante kjem mot slutten av boka, der han skriv om rolla NRK har, og om korleis han med uro såg at den institusjonen gong på gong gjorde feil val, og korleis dei, etter at TV2 starta opp i 1993, altfor raskt la seg på den same lina som dei. Dette hadde vore ein fin slutt på boka; i staden kjem det nokre oppsummerande kapittel, før boka sluttar med ein omtale av eit kafebesøk med Gerd Høst i Berlin, eit kapittel som med hell kunne vore fjerna frå heile boka.

Guffen kan ikkje tilrå dette.