Dette er ei heilt grei bok, med ein stor mangel. Hallvard Blekastad var fødd i 1883, og voks opp i Gausdal. Familien var aktive i den veksande norskdomsrørsla, og Blekastad vart kjend med fleire sentrale folk. Han gjekk folkehøgskule i Ørsta og Askov, han var ei tid lærar på folkehøgskulen på Eidsvoll. Han la vekk lærarkarriera til fordel for eit liv som kunstmålar, og var mykje i utlandet for å studera og læra.
Boka bruker mange som brev som kjelde, og desse er det gjort eit svært godt utval av. Han var ein nær ven av svogeren Olav Aukrust, og breva mellom desse handlar mykje om korleis ein skal laga god kunst, og kva ein skal og vil med livet. Også breva mellom Blekastad og foreldre og sysken vitnar om at dei hadde ei leitande innstilling til livet. Blekastad var antroposof, og hadde god kontakt med Rudolf Steiner.
Mangelen med boka er at forfattaren ikkje er open nok om si eiga rolle. Ho gifta seg med Blekastad i 1934, året etter at ho kom til Noreg frå Tsjekkoslovakia. Det har sjølvsagt gjeve ho god tilgang til det som finst av arkiv i familien, men det nære forholdet mellom dei burde vore nemnt og problematisert i innleiinga i boka. Etter at Milada kjem inn i livet hans vert ho omtalt som "Milada", og aldri som "eg" eller "forfattaren" eller noko slikt. Milada var ei svært oppegåande kvinne, men når ho har utelate at ho berre var 17 år då ho gifte seg med den 51 år gamle Blekastad, kan det henda at ho òg har valt vekk andre ting som kan setja Blekastad i eit litt uheldig lys.
Guffen tilrår.
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar