I sommar las eg romanen Marit Skjølte av Kristofer Janson. Den lokale filmklubben hadde invitert meg til å seia nokre ord før filmen, og i går var den store kvelden komen. Eg snakka mest om romanen, sjølvsagt, og litt om nokre døme frå røynda som kunne minna om skjebnane i filmen.
Filmen var overraskande god. Dette var rett nok ein nedkorta versjon, om lag halvparten så lang som originalen. Utan at eg har sett den fulle versjonen trur eg at nedkortinga av filmen var gjort på ein fornuftig måte. I boka trur eg midtpartiet, der Marit vert ei meir og meir omsynslaus kvinne, får meir plass, men det poenget tek me jo raskt.
Familien til Marit skal utvandra. Ho stikk av i siste liten, av di ho vil vera med kjærasten Anders. Dei vert samde om å gifta seg, men han må fyrst vera eit par år vekke frå bygda. Han er brudgom i bryllaupet i tittelen, men Marit er ikkje brur: Han har funne seg ei anna. Han har gifta seg til velstand, men det gjer òg Marit. Dei er bitre fiendar, heilt til dei vert forsona på det som truleg er dødsleiet hans.
Filmen er nasjonalromantisk og vel så det, noko som vert streka under av dei mange scenene frå bryllaupsdagen, der alle går i bunad og der det er nok av fjord og fjell. Det lever me godt med. Det er ein stumfilm, slik at det verkar som om skodespelarane må bruka ansiktet (endå) meir. Aase Bye er finfin som den unge Marit, og scena frå bryllaupsdagen til Anders, der det gradvis går opp for Marit kva som skjer, er stor.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar