Awakenings (1990)

Nokre filmar vert gradvis meir irriterande. Ikkje nødvendigvis av di dei er så dårlege eller av di alt er feil, men meir av di det verkar som dei er laga etter ein formel. Desinged to please og alt det der. 

Denne filmen handlar om nevrologen Malcolm Sayer. Han vert tilsett på sjukehus der mange av pasientane er heilt i si eiga verd. Refleksane fungerer, men det er omtrent alt. Sayer prøver ein medisin som fungerer mot Parkinsons, og til alle si store undring fungerer det her òg. Pasientane vaknar, og sjølv om dei treng meir medisin for å halda seg vakne, fungerer det greitt ei stund. 

Parallelt med dette vaknar òg Sayer. Han er sjenert og inneslutta, og vil ikkje ha noko med ei av sjukepleiarane å gjera, same kor mykje ho byr seg fram. Men mot slutten ombestemmer han seg.

Det er godt skodespel, men historia vert så opplagt at det vert for keisamt.

Guffen kan ikkje tilrå dette.