Aschehoug inviterte norske skjønnlitterære forfattarar, også frå andre forlag, til å velja ut den beste teksten dei hadde skrive. Nokre takka nei, andre svara ikkje, slik at dei sat att med bidrag frå 33 forfattarar. Ideen er god, og eg hadde ikkje hatt noko problem med at nokon gjorde noko liknande i dag. Den store skilnaden ville vore at ein kunne fått 33 gode og interessante forfattarar til å skriva. Med atterhald om at eg ikkje veit kven som takka nei: Her er mykje rart i denne samlinga.
Nokre tekstar er sjølvsagt gode, og her er fleire forfattarar eg set høgt, som t.d. ekteparet Vesaas eller Magnhild Haalke. Men det er mange tekstar som er seige å koma gjennom. Ei slik bok burde vera eit tidsbilete, ei bok folk kan plukka opp etter 50 eller 75 eller 100 år, og tenkja at slik var tilstanden i norsk litteratur i 1949. Og viss det stemmer, var det altså ikkje nokon gullalder.
Kvar tekst vert introdusert av forfattaren. Her er det mykje repetisjonar, fleire skriv om at det er vanskeleg å velja sjølv eller at dei kanskje ville valt noko heilt anna viss dei skulle gjera dette neste dag eller neste veke. Desse introduksjonane er altså heller ikkje så mykje å skryta av.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar