Odd Nordstoga er ikkje ein artist eg har høyrt mykje på. Musikken hans har ikkje den same sjarmen som han har - han verkar litt keitete og nesten sjenert, det verkar av og til som om han ikkje heilt forstår kvifor han gjer det så bra. Det er noko fascinerande ved han, dels dette at han er så tydeleg på kvar han kjem frå. Så eg kjøpte denne boka, og det angrar eg ikkje på.
Det er ikkje noko tradisjonell sjølvbiografi. Me hoppar att og fram i kronologien - av og til er me tilbake i oppvekst og tidlege skuleår; med jamne mellomrom er me i samtida, der han tek med seg ungane sine på påskeferie frå heimen i Oslo til barndomsheimen i Vinje. Fleire av desse samtidskapitla går over i eigne minne, som då han køyrer sonen til folkehøgskule på Sørlandet og tenkjer på sitt eige folkehøgskuleår på Voss.
Han skriv òg mykje om å skapa musikk og om å vera musikar. Turnélivet vert ein fristad, der han kan leggja kvardagen heilt vekk og få det meste servert. Så skriv han mykje (og godt!) om det å høyra til ein stad, både geografisk og mellom vener og kjende. Ei fin bok.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar