Det meste av 1980-åra var eg rimeleg oppdatert på musikkfronten. Eg høyrde mykje på musikk, og eg las mykje om musikk. Tidleg i 90-åra vart det, merkeleg nok, mindre av høyring, men stabilt mykje lesing. Kanskje det skuldast at eg nokre år levde utan noko stereoanlegg, alt eg hadde var ein klokkeradio, kanskje det skuldast heilt andre ting.
Bikini Kill var eit band eg ofte las noko om, men som eg ikkje høyrde spesielt mykje på. Musikken var sånn på det jamne, det var ikkje heilt ulikt mykje av punken eg høyrde på nokre år tidlegare. Det var meir stas å lesa om dei. Dei hadde gode haldningar, og dei var knallharde feministar.
Kathleen Hanna var vokalist i BK. Her fortel ho om livet sitt, og det er både inspirerande og deprimerande. Ho stadfestar den gamle Johnny Yen Bang-songtittelen - skal du få noko gjort må du gjera det sjølv. Ho er heile tida skapande, ho formidlar meiningane sine gjennom foto og fanziner, før ho vert med i Bikini Kill. Samstundes er det mykje deprimerande her. Ho har ein fæl oppvekst, med ein far som drikk for mykje og som er litt for nærgåande. Det er byrjinga på eit mønster gjennom heile livet hennar; mange av dei mennene som stod ho nærast forgrip seg på ho, gjerne i situasjonar der ho er mest sårbar. Det er òg tungt å lesa om korleis ho lenge sleit med å ta eit oppgjer med det som hadde hendt.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar