Ei av dei meir perifere rocke-gruppene på Voss tidleg i åttiåra kalla seg Bazarovs barn. Eg trur ikkje dei heldt mange konsertane, i farten kan eg i alle fall ikkje hugsa å ha sett dei. Og eg er aldeles sikker på at eg ikkje plukka opp referansen til denne romanen. (Eg veit heller ikkje om det var denne romanen dei refererte til - det kan like gjerne ha vore ein referanse til boka Kaj Skagen gav ut i 1983, Bazarovs barn.)
Romanen handlar om dei to venene Arkady Kirsanov og Evgeny Bazarov. Bazarov er nihilist, han trur ikkje på noko som helst, og han bruker minst mogleg tid på dei som tenkjer annleis. Arkady er nok ikkje heilt på line med han, men han er samd med Bazarov i mykje. Dei to vitjar mange folk - fyrst far (og onkel) til Kirsanov, deretter nokre andre, så foreldra til Bazarov, før dei kjem tilbake til faren (og onkelen) til Kirsanov.
Alle stadene vert folk forferda over livssynet til Bazarov, og store delar av boka handlar om desse samtalane. Det handlar òg om kjærleik, begge to møter kvinner dei likar.
Det er ei fin bok. Slik det går fram av tittelen, handlar det mykje om skilnadene på generasjonane. Dei som er omtrent jamgamle med Bazarov og Kirsanov reagerer langt mindre på korleis Bazarov oppfører seg.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar