Familien Troye i Bergen gjorde det stort på handel av sild. Dei var velståande alt før fyrste verdskrigen, men under krigen vart det verkeleg fart i sakene. Dei selde store mengder sild til Berlin - Noreg var nøytralt, slik at norske firma stod fritt til å selja varer til kven dei ville. Dei fekk rett nok ikkje ut pengar før salet under krigen, og det gjorde dei heller ikkje etter krigen: Pengane måtte i staden inviterast i Tyskland, og tittelen på boka er henta frå ein beskjed ein tilsett i firmaet fekk. Han investerte alle pengane Troye hadde på bok i Tyskland, og firmaet eigde dette til etter at Berlinmuren fall.
Det er ei god historie, men det hadde nok fungert betre som ein artikkel enn i bokform. Det skjer ikkje så mykje dramatisk i detaljane, slik at avsnittet over får fram det viktigaste i historia. Det kjem mange detaljar, både om firmaet i Bergen, om dei tilsette, og om ein stor eigedom dei kjøpte utanfor Bergen. Desse detaljane engasjerer lite, og boka vert etter kvart heller keisam. Det tek seg opp i etterordet, der Borch samlar trådane i soga. Borch er ikkje heilt inhabil, det høyrer med til historien at han er direkte etterkomar av Johan Troye, den mektigaste i familien under og etter fyrste verdskrigen.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
25. september 2019
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar