Vladimir Nabokov: Lolita (1955)

Dette er ei bok som jamleg dukkar opp på lister over dei beste bøkene i verda. Tittelen på boka er òg vorte eit omgrep, og eg har av og til tenkt at eg burde lesa ho. Omsider kom eg så langt, og ... eh ... boka var slettes ikkje verdt å venta på.

Det heile vert fortalt av Humbert Humbert, og har form av eit forsvarsbrev. Han er slettes ikkje ein truverdig forteljar, men i korte trekk er det dette han fortel: Han flyttar frå Europa til USA, leiger seg rom i eit hus der han vert fjetra av den tolv år gamle Dolores (Lolita). Han gifter seg med mor hennar, mora døyr, og Humbert og Dolores reiser med bil gjennom USA. Dei deler stort sett seng heile vegen, og slik han framstiller det er dette noko begge vil. Det er det nok ikkje, etter ei stund rømmer ho. Han vitjar ho noko seinare, då er ho gravid (med ein annan). Han prøver å få ho med seg, ho nektar, og boka endar med litt vald.

Boka fall ikkje i smak her. Ho har ofte fått ros for godt språk, for meg var dette livlaust, ordrikt og tungt. Det går seint framover, korkje Humbert eller Lolita er spesielt interessante karakterar, og det var i det heile svært lite å gleda seg over.

Guffen kan ikkje tilrå dette.