Den høgst lokale filmklubben satsar på litt fransk film no seinhaustes. Det er ikkje noko oppsiktsvekkjande i det, alle filmklubbar satsar jo på franske filmar. Oftast er desse filmane litt for kulturelle, men der har òg kome mange blinkskot frå Frankrike.Denne filmen er diverre ikkje eit blinkskot. Filmen er grei nok, det er fint skodespel, det er fin musikk, det er ei fin historie.
Historia er lagt til ein eller annan stad på den franske landsbygda, rett etter krigen. Ein musikalsk hjelpelærar vert tilsett på ein skule der det berre går rakkarungar, og han slit med å halda ro i timane. Elevane stel, slår og sparkar, og han veit ikkje heilt kva han skal finna på. Før han kjem på at han kan prøva å laga eit kor, og då går det heilt etter planen. Det viser seg at ein av dei verste elevane har ei finfin songstemme, og mot slutten av filmen held dei ein liten konsert for grevinna som finansierer heile skulen. Ho likar det, men læraren kjem på kant med rektor, og vert sagt opp.
Så det heile er fint og greitt. Der er berre ein liten hake ved det heile: Det er ikkje spesielt originalt. Filmar om lærarar som får kontroll over problemelevar er ein eigen sjanger, og skal ein få til ein fulltreffar i denne sjangeren, må ein gjera noko heilt spesielt. Slik er det ikkje med denne filmen, og då vert det ein kveld på det jamne i filmklubben. Filmen vert nok fort gløymt.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar