Denne boka kjendest aktuell akkurat no. Ho svarar på mange spørsmål, men kanskje ikkje så mykje på spørsmålet i tittelen. Boka kjem ut i ein serie der alle bøkene har eit liknande spørsmål i tittelen - What are Museums for? What is Journalism for? Osb.
Det er ei rimeleg kort bok. Boykoff går gjennom OL-historia og viser, ikkje overraskande, at det går frå vondt til verre. Rasisme, korrupsjon, falskheit - det er ikkje måte på kor mykje gale OL-pampane har gjort. Det tok likevel ei heilt ny vending i 1984. I åra før det hadde IOC slite økonomisk, men det året skjønte dei at dei kunne kopla seg opp mot nokre store sponsorar, i tillegg til at dei kunne heva prisen på fjernsynsrettar. Då tok det heilt av - IOC vart rotnare og rotnare, meir og meir lukka, og eitt av dei beste symbola på at det berre handlar om pengar.
Boykoff sluttar med tips til kva som kan gjerast. Han er ikkje spesielt optimistisk, han meiner nok at toget har gått, men likevel: Tilrådingane hans er innføring og gjennomføring av menneskerettar; gje makta til utøvarane, og å innføra demokrati i olympisk politikk og olypmiske prosessar. Gode tankar, som er noko optimistiske.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar