Neil Young & Crazy Horse (Koengen, Bergen, 1.8.2014)

Eg får meir og meir sans for Neil Young. Dette var andre gong eg var på konsert med han; då eg såg han fyrste gong (Kalvøya 1996) hadde eg maks éi eller to av platene hans. No har eg rundt ti, trur eg. Det er mykje eg likar med Young, men noko av det beste er haldninga hans. Den kjem godt fram gjennom tekstane hans, som gjerne er altfor tydelege, men det kjem òg godt fram på konsertar som denne. Eg har ikkje vore på mange liknande konsertar, altså konsertar der eldgamle heltar står på scena, men ser føre meg at det er langt meir publikumsfrieri viss t.d. Rolling Stones står på scena. Young seier ikkje eit ord mellom songane; den einaste gongen han seier noko direkte til publikum er når han heilt til slutt seier "Thank you, guys", og går av scena.

Det er langt viktigare for han å kommunisera med dei andre musikantane. Biletet over er ikkje spesielt godt, det er vel heller ikkje spesielt skarpt, men det får fram eit viktig poeng: Young og dei tre i Crazy Horse står tett saman midt på den store scena, og der held dei seg omtrent heile tida. I staden for å bruka det store scenerommet trekkjer dei seg heller tettare saman. I alle fall i dei lange instrumentalpartia, der Young gjerne står ein halvmeter frå den andre gitaristen, Frank Samprero, og spelar saman med han. At det står rundt 10 000 klissvåte publikummarar og høyrer på ser ut til å vera mindre viktig. (For publikum var klissvåte - mot slutten av settet til dei aldeles forferdelege oppvarmarane The Waterboys kom det ei regnbyge som til og med i Bergen må ha gjort inntrykk. Det var stikk i strid med alle meldingar; ingen var optimalt kledde, og alle vart våte. Eg gjekk i hettegenser og kortbukse, og togturen attende til Voss, der eg var framme rundt halv to, var ei sur oppleving.)

Setlistene til Young er samla på nettet, så eg visste omtrent kva som kom. Det såg ut til å verta få songar eg kjende godt, og altså få av favorittane mine, men det gjorde ingenting. Young har så mange songar å velja mellom at det er heilt greitt å verta kjend med nokre nye. Den store (og positive) overraskinga var at han drog fram "Tonight's the Night", som saman med "Heart of Gold" vart høgdepunkta for meg. Den siste songen var den andre av to songar han gjorde heilt åleine, berre med kassegitar; den andre var skuffande nok "Blowin' in the Wind". Tekstmessig passa den godt inn med dei andre, slik Børge sa midt i "Who's Gonna Stand Up and Save the Earth?" - mange av tekstane verka som innlegg på landsmøtet i Natur og Ungdom. At verda går til Helvete var eit tema som kom att i mange av songane.

Guffen tilrår.

Meir Neil Young på kulturguffebloggen
Scott Young: Neil and Me (1984)
Jimmy McDonough: Shakey (2002)
Sam Inglis: Harvest (2003)
Durchholz og Graff: Neil Young. Long May You Run (2010)
Waging Heavy Peace (2012)
Special Deluxe (2014)
Sharry Wilson: Young Neil (2014)