Stephen Davis: Hammer of the Gods (2008)

Sex and drugs and rock'n'roll. Det var det livet i Led Zeppelin handla om, i den rekkjefølgja. I tillegg til pengar, sjølvsagt, som var det aller viktigaste. Og sjølv om både bandet og dei som stod dei nærast var frå England, var det i USA dei verkeleg kunne utfalda seg. Her stod damene i kø, det same gjorde dealarane, og bandet gjekk frå fest til fest. Og av og til spelte dei ein konsert, og av og til var dei i studio.

I alle fall er det hovudinntrykket etter å ha lese denne boka. Davis har god kjennskap til musikken deira, men er langt meir interessert i å skriva om meir eller mindre truverdige historier. Det er drikking og damer, slik det er for dei aller, aller fleste band på det nivået, og dei vert styrte av ein så til dei grader kompromisslau manager, som ikkje kvir seg for å bruka vald når noko eller nokon går han mot.

Ein av grunnane til at dette vaset kjem i vegen for musikken er at den assisterande manageren, Richard Cole, er ei av hovudkjeldene til Davis. Cole var vill, men han verkar òg som ein som dyrkar denne villskapen, og som ein av desse som gjerne smør ekstra tjukt på. Det vert for mykje av dette, det er grenser for kor mange gonger det er spanande å lesa om alle damene dei hadde gåande på gras i Los Angeles, som vart den amerikanske heimbyen deira, og andre stader i verda.

Davis kan òg musikk, men vert for faktabasert når han skriv om det feltet. Han ramsar opp setlister frå konsertar, han går gjennom songane som er med på platene, men gjer ikkje mykje meir enn det. Eg, som ikkje har noko stort forhold til bandet i det heile, saknar meir inngåande analyser av musikken deira, og korleis den utvikla seg over tid. Davis verkar altså meir interessert i å skriva om korleis dei utanom-musikalske aktivitetane deira endra seg over tid.

Guffen kan ikkje tilrå dette.