J. Edgar (2011)

J. Edgar Hoover var ein fascinerande person. Han var maktsjuk, paranoid, eineveldig og pr-kåt, og der han ikkje kvidde seg for å undersøkja privatlivet til dei mektigaste i USA, budde han sjølv saman med den mannlege kjærasten sin, noko som slett ikkje var akseptert på den tida. Han var direktør for FBI i nesten femti år, fram til han døydde i 1972.

Denne filmen handlar om det meste av livet hans, og han sprikar, for å seia det mildt. Det vert vanskeleg å få noko klart bilete av kva Hoover filmen vil presentera. Den ytre ramma er at Hoover har fått ein ung FBI-agent til å ta notat til sjølvbiografien hans. Her endrar Hoover på historia, viser det seg, han gjev seg sjølv ei sentral rolle i hendingar han i beste fall var perifer i. Filmen hoppar att og fram i tråd med det Hoover fortel, men ikkje spesielt systematisk. Det som ser ut til å vera den viktigaste hendinga, kidnappinga av sonen til Charles Lindbergh, kjem ein støtt og stadig tilbake til.

Filmen hadde truleg vore betre om han hadde konsentrert seg om ein kortare periode av livet til Hoover. No vert det noko overflatisk over det heile, og sjølv om Leonardo DiCaprio gjer ein solid innsats i tittelrolla, er det altfor mange klisjear. Me har sett slike gansterscener hundrevis av gonger før; scenene frå kontorgangar i Washington verkar òg høgst uoriginale.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir Hoover på kulturguffebloggen
Anthony Summers: Official and Confidential. The Secret Life of J. Edgar Hoover (2003)