Tom Franklin: Crooked Letter, Crooked Letter (2010)

Ei kvinne forsvinn i ein liten by i Mississippi. For tjuefem år sidan forsvann ei anna kvinne, og mistanken vart retta mot Larry Ott. Han vart aldri dømd for noko som helst, men vert i praksis frosen ut av samfunnet. Ingen kjem innom verkstaden han driv, og dei einaste som vitjar han er fulle ungdomar som herjar med eigedomen hans, og politisjefen som kjem innom kvar gong ei seriøs sak dukkar opp. Slik er det òg denne gongen.

Politikonstabelen i byen, Silas Jones, ber på fleire løyndomar. Ikkje berre av di han har noko å skjula, men av di han har vondt for å opna seg for andre. Han hadde mykje kontakt med Ott ei kort tid i oppveksten, og anar at her er noko som ikkje stemmer. Han oppsøkjer stader dei to vitja i ungdommen, og avdekkjer gradvis nok til at barndomsvenen vert reinvaska.

Det er ei fin bok om relasjonar mellom menneske. Forholdet mellom Ott og Jones er det mest opplagde, der dei etter tjuefem år utan kontakt gradvis nærmar seg kvarandre igjen. Men det handlar òg om ei lang rekkje andre relasjonar, mellom mødre og søner, mellom fedre og søner, mellom menn og damer, osb. Ott har eit (urettvist) stempel som overgripar og kriminell, og det gjer han attraktiv for dei som verkeleg har falle utanfor samfunnet, dei som er viljuge til å gjera det meste for at folk skal leggja merke til dei.

Boka er godt disponert. Franklin vekslar mellom notid og fortid, på ein måte som verkar heilt rett. Boka kunne knapt vore skrive på nokon annan måte, hadde me visst alt som skjedde for lenge sidan hadde det ikkje vore så interessant å lesa om notida. Språket er finfint, spesielt dialogane imponerer.

Guffen tilrår.