Bergljot Hobæk Haff: Bålet (1962)

Historien, eller historiene, i denne romanen vert fortalde på ein flott måte. Me kjem aldri heilt innpå dei det handlar om, slik at me sit att med mange spørsmål. Eller mange mysterier, for å namedroppa ein roman denne kan minna litt om. Det kjem ein litt gåtefull mann til bygda, litt seinare kjem det ein til, og begge er så vanskeleg å koma innpå at dei fastbuande må laga sine eigne forteljingar og forklaringar.

Me er i ei eller anna bygd. Lærarinna i bygda vil vel ikkje stikka seg så mykje ut, men gjer det likevel. Ho er ein slags naturlækjar, og kan hjelpa dei som er sjuke. Det kjem sin skomakar til bygda. Han oppfører seg litt rart, men verkstaden hans vert likevel ein av samlingsstadene i bygda. Det verkar som om noko er på gang mellom han og lærarinna, men det endrar seg når den langt meir utåtvende Allan kjem til bygda. Heile bygda merkar at lærarinna oftare og oftare får gjester på kveldstid, og kanskje nattestid. 

Dette veit me av di Haff eit par gonger skriv om ein som spionerer på dei. Han fortel kva han har sett. Kan me stola på han? Kan me stola på forteljaren i resten av boka? Det bør me neppe, og det er jo berre med på å gjera ei fin bok endå finare.

Guffen tilrår. 

Meir Haff på kulturguffebloggen

Skammen (1996)
Den evige jøde (2002)