Dei siste tiåra har Edvard Hoem skrive ei rekkje romanar om si eiga slekt. Dette er (visst) den fyrste av fleire sjølvbiografiske romanar.
Forteljaren i boka, Edvard, veks opp i Fræna. Han er odelsgut, men han vil ut. Han går realskule og gymnas i Molde, den næraste byen, og det er desse fem åra boka fortel om. Det handlar dels om ei frigjering, der han fjernar seg frå gard og gardsdrift. Det handlar òg om ei oppvaking, der han vert engasjert i spørsmål frå heile verda. Og det handlar om ei erkjenning av at han, til liks med tremenningen som i boka går under namnet Frenden, kanskje kan få gjort alvor av forfattardraumen sin.
Det er ei fin bok. Me ser korleis den unge Edvard møter mykje nytt. Han er ikkje lengre den flinkaste i klassen. Det finst noko som heiter jenter. På biblioteket får han sjølv velja kva bøker han skal låna og lesa. I omgangskrinsen hans er det mange politiske drøftingar; me er trass alt midt i 1960-åra. Dei er unge, men vil vera vaksne, og dette ser me kanskje aller best i den litt naive økonomistyringa av litteraturfestivalen dei skipa til.
Det er ei fin bok. Hoem skriv godt, og det er lett å leva seg inn i og kjenna seg att i det han skriv om.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar