Det er vel eit slags trekantdrama, dette. Det er ikkje noko uvanleg tema, men det vert fortalt på ein finfin måte. Me får (heldigvis) ikkje vita alt, men me får heile tida meir og meir informasjon, slik at me nok greier å skaffa oss eit bilete av kva som skjer.
Johanne er nyskilt. Ho flyttar ut på landet for å arbeida med eit bokmanus. Ho leiger eit rom hjå Mikael, som òg er relativt nyskilt, og dei vert eit par. Med på kjøpet får ho dottera til Mikael, og dei tre går godt overeins. Det er likevel ikkje der trekantdramaet ligg. Ekskona til Mikael, Sofia, er kunstnar, og ho bruker eitt av husa på garden som atelier. Av og til er alt vel og bra mellom Johanne og Sofia; andre gonger vaknar sjalusien i ho.
Johanne fortel oss ofte om at ho sit og skriv. Dette manuset skriv ho sytten år etter at ho flytta inn. Ho er eldre og klokare, men mykje er framleis uklart, og eg trur heller ikkje ho fortel alt. Ho skriv vart og poetisk, og teiknar eit flott bilete av mannen ho var så glad i. Og ho teiknar òg eit fint bilete av seg sjølv.
Guffen tilrår.
Meir Vego på kulturguffebloggen
Se en siste gang på alt vakkert (2021)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar