Bob Spitz: Reagan. An American Journey (2018)

Donald Trump er ikkje den einaste amerikanske presidenten som ville ta kontroll over Panama-kanalen. Eller den einaste som snakka om å byggja ein mur langs grensa til Mexico. Eller den einaste som meinte at ein grei måte å få staten til å gå med overskot var å seia opp svært mange offentlege tilsette. Slik var det òg med Ronald Reagan. Det siste punktet var rett nok då han var guvernør i California, men likevel. 

Reagan var president om lag på den tida då eg fekk litt interesse for amerikansk politikk, og eg hugsa han som ein president det var vanskeleg å lika. Han var glad i å invadera andre land, han var ikkje altfor kunnskapsrik, og han var innblanda i den, nja, sterkt kritikkverdige Iran-Contras-affæra. Og han hadde ei kone som ville bestemma altfor mykje, og mest etter at ho hadde rådført seg med astrologen sin.

Denne boka strekar under dette inntrykket. Han var ikkje nokon stor president, og mykje av det amerikanarar slit med i dag oppstod eller vart vidareutvikla under Reagan. Samstundes gav boka meg òg eit betre inntrykk av mannen. Han vaks opp i svært tronge kår i Midtvesten, og i motsetnad til Trump var det han sjølv om kjempa seg fram. Han vart ei kjent radiorøyst, han vart ein halvkjent skodespelar, han engasjerte seg mykje i fagforeininga til skodespelarar, og han var ein ivrig demokrat. Heilt til han vart overtala til å gå over til republikanarane, der han gradvis vart meir og meir konservativ. Det er lett å sjå at det amerikanske folket likte han - han var folkeleg, og han hadde svært lett for å snakka med alle og fatta interesse for dei. Bob Spitz fortel denne historia på ein eksemplarisk måte.

Guffen tilrår.