Dette var vel ikkje den lystigaste boka eg har lese. Undertittelen på boka er "The American Dream In Crisis", og innhaldet viser at det stemmer: Putnam viser at USA er eit klassesamfunn, der dei rike har det bra og der dei fattige ikkje har så stor sjanse for at ting skal verta betre.
USA har aldri vore the land of opportunities for alle, men ein skal ikkje langt tilbake i tid før det var langt lettare å gjera ei god karriere sjølv om du kom frå fattige kår. I dag vert mykje bestemt av kva del av byen du veks opp i. Er du frå den rette sida av jernbanen eller elva går du på gode skular, får god hjelp av foreldra dine, er med på mange aktivitetar utanfor skulen, har eit godt kosthald, osb. Er du frå den andre sida er det omvendt.
Putnam skriv om korleis familien, foreldra, skulen og nærsamfunnet kan vera viktige. Kvart kapittel opnar med at han presenterer ungdommar frå ulike byar i USA, og altså frå ulike bydelar i desse byane. Han underbyggjer funna sine med grafar, og dei er kanskje det mest skremmande: Skiljet mellom fattig og rik vert berre større og større. Og han strekar ofte under at dette skiljet er viktigare enn skiljet mellom ulike hudfargar.
Er det håp? Nja. Boka sluttar med eit kapittel om kva som kan gjerast, men alle løysingane verkar meir optimistiske enn overtydande. Det går galne vegen.
Guffen tilrår.
