Det går nokre år mellom kvar roman frå Andreassen, men bøkene er vel verdt å venta på. Me er vel i det same geografiske området me vanlegvis er i, ei bygd på den andre sida av vasskiljet, men denne gongen er forteljaren ei kvinne, Linda Hansen.
Boka opnar med at Svein seier at han ikkje vil bu saman med Linda meir. Dei har budd saman i meir enn tjue år, og det verkar som om det kjem heilt ut av det blå. Gjennom boka fortel Linda mest om det som har skjedd før, og det vert etter kvart tydeleg at brotet burde ha skjedd for lenge sidan, og at det truleg var Linda som burde gått frå han. Ho verkar litt tiltakslaust, noko som kanskje kjem tydelegast fram i at ho aldri flytta til Bergen for å studera juss, men i staden budde saman med den ikkje altfor avanserte Svein.
Samstundes er ho ikkje ein altfor truverdig forteljar. Når ho gjer galne ting, og det gjer ho fleire gonger, avfeier ho det omtrent som bagatellar. Alt skuldast Svein, og han fortener det ho gjer mot han. Men det ho mest av alt er, er ein underhaldande forteljar. Ho strør om seg med friske (og ofte nedsetjande) omtalar av dei andre i bygda. Kopla saman med det sikre språket til Andreassen vert dette ei fin lesestund.
Guffen tilrår.
Meir Andreassen på kulturguffebloggen
Svendsens Catering (2006)
For øvrig mener jeg at Karthago bør ødelegges (2016)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar