Busselskapet Green Tortoise eksisterer visst framleis. Dei er eit rimeleg alternativt selskap, det var i alle fall det: Eg køyrde langs den amerikanske vestkysten med dei ein gong seint i åttiåra, og det var ein hippie-eim over det meste. Fremst i bussen var det setar; lengre bak var det berre ei stor madrass. Dei fleste av oss sov der, og morgonen var det ein fabelaktig frukost langt ute i skogen.
Eg kom i snakk med fleire på bussen, sjølvsagt. Ein av dei eg snakka mest med las denne boka, og han skrytte enormt av ho. Eg hadde ikkje noko nært forhold til korkje Morrison eller The Doors, men eg kjøpte boka kort tid etter. Ivar (17) var nett på grava til Morrison, og eg tenkte at det var eit godt høve til å henta boka fram.
Boka er god og underhaldande. Sugerman, den eine av dei to forfattarane, dukkar opp under eit halvgodt dekknamn; som 13-åring fekk han jobb på kontoret til The Doors. Han såg enormt opp til Morrison, og noko av kritikken andre har framført til denne boka er at han pyntar litt på fakta. Viss det er sant, må Morrison ha vore ein enorm drittsekk. I denne boka framstår han berre som ein rimeleg stor drittsekk. Han tøyer grensene, men han gjer det mot alt og alle. Han bryt med familien. Han var ein rundbrennar av dimensjonar. Han kom ofte for seint til konsertar. Han vart meldt til politiet for å ha blotta seg under ein konsert. Osb, osb. Han var hylande intelligent, og visste akkurat kva knappar han skulle trykkja på for å dra folk ned.
Guffen tilrår.
Meir The Doors på kulturguffebloggen
The Doors (film, 1991)
Ray Manzarek: Light My Fire (1998)
When You're Strange (film, 2009)
John Densmore: The Doors Unhinged (2013)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar