Snøhulemannen (2010)

Sverre Nøkling lever ikkje heilt som alle andre. Han har ikkje nokon fast heim, han fartar mellom snøholer og andre krypinn i høgfjellet. Denne dokumentarfilmen følgjer han gjennom ein vinter, der han er innom fleire av holene, som ser ut til å liggja i fjellområda sør for Hardangervidda. Han er òg innom i ei leilegheit han har arva etter mor si, og er òg innom i sivilisasjonen av og til, men stort sett er han til fjells.

Det verkar som eit godt liv, der han er sin eigen herre. Han lever mykje av det han finn, både av mat og utstyr, men han er òg uføretrygda, slik at han har litt pengar å rutta med. Han driv ikkje med jakt eller fiske, i alle fall ikkje i filmen.

Det er eit spesielt liv, men det er ikkje det same som at det er ein god film. For meg vart dette heller kjedeleg og repeterande, det er grenser for kor mange gonger det er interessant å sjå at han kokar kaffi i ei snøhole. Det vert mykje skigåing, der han har ein uventa dårleg teknikk, det vert mange naturbilete, det vert mange scener der han syng litt, og det vert mange scener der han prøver å forklara kvifor han lever som han gjer. Han er, ikkje uventa, lettare samfunnskritisk, men når han prøver seg på djupare analyser er det ingenting som tyder på at han er spesielt reflektert. Han seier at han ikkje har svar på alle spørsmål, og det trur eg stemmer, men han snakkar likevel som om han skulle ha det.

Guffen kan ikkje tilrå dette.