The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007)

Visuelt er denne filmen aldeles glimrande. Han er filma av Roger Deakins, som er den faste kameramannen til Coen-brørne, og han briljerer. Det er flotte naturbilete, det er like fine interiørbilete, og han bruker lys og fargar på ein makelaus måte.

Handlinga i filmen er kort fortalt. Robert Ford, ein tjue år gamal mann, har dyrka Jesse James heile livet. Han les alt han får tak i om James, han samlar på utklipp, og han snakkar seg inn i banden til James, der broren alt er med. Ford vert med på det siste ranet James-banden gjer. I etterkant er James redd at nokon av dei andre skal ta livet av han, eller senda sheriffen etter han, så han tek like godt livet av nokre av dei andre. Ford og broren vert invitert med på eit nytt ran, men dei stolar ikkje på James, og rett før ranet tek Robert livet av den store helten sin, han skyt James bakfrå. Han trur han vert ein stor helt, men folk ser på han som ein feiging, og til slutt vert han skoten, han òg.

Brad Pitt er solid i rolla som James, han viser oss ein James som var heller ustabil, og som ville ha total kontroll på alle rundt seg. For dei andre handlar det stort sett om å vera redde. Men det eg fyrst og fremst kjem til å hugsa frå denne filmen er bileta. Og musikken, for så vidt, som passar filmen perfekt.

Guffen tilrår.