X (1986)

Oslo, midt i 80-åra. Det meste er trist og grått - det aular av nedlagde fabrikkar, alle i filmen bur i kalde leilegheitar, alle er kledde i svart, og på festar er det berre lov til å sjå så trist som råd ut. Til og med veret er trist.

Jon Gabriel, ein fotograf i 20-åra, er på veg heim ein kveld då Flora, ei jente rundt 13-14 år, kjem opp til han og spør om han har ein plass å bu. Ho flyttar inn hjå han, og dei vert ein slags kjærastar. Fotografen har aldri hatt kjærast før, og synest det er stas; for Flora er det truleg noko ho gjer for å ha ein plass å bu gjennom vinteren. Når dei gjer ting i lag er det tydeleg at dei ikkje passar saman. Han vert likevel med heim til foreldra hennar ein gong. Han prøver å få ferdig bilete til ei utstilling, han slit med å konsentrera seg om det, men får det ferdig. Då spør han Flora om dei skal gifta seg, og ho takkar nei.

Filmen er tidvis visuelt fin. Kamera har god tid, og scenene kan godt vara lenge. Me ser fleire band som spelar, to av dei er heller pinlege, medan Holy Toy, som òg har laga filmmusikken, er suverene.

Her er altså ein del ting som er bra, men mykje er òg forferdeleg. Fotografen vert spelt av Jørn Christensen, ein av dei leiande rockegitaristane på den tida, og han verkar heilt hjelpelaus. Han er stiv, han slappar aldri av, og til liks med Bettina Banoun, som spelar Flora, snakkar han heilt feil. Dialogen er dårleg, og vert dårleg framført. Viss det er noko å le av i denne filmen, er det dialogane.

Guffen er lunken.