Brynjulv Jung Tjønn: Lyden av noen som dør (2008)

Brynjulv Jung Tjønn skriv godt. Dette er den andre romanen hans, og både språk og handling gjer det til ei bok det er vanskeleg å leggja frå seg. Han bruker langt fleire komma enn punktum, og dette skapar eit godt driv i teksten.

Eg-personen har nett mist mor mi. Han bur saman med far sin, som slit med at mora er borte, og greier korkje å eta eller drikka. Eg-personen får ei dagbok faren skreiv i ungdomen, og sidan der er mange ledige sider, legg han til noko frå sitt eige liv. Der har det skjedd litt av kvart, det vert hinta om eller fortald ope om incest, overgrep mot mindreårige, drap på kjæledyr, familievald og mord.

Kor mykje av dette som faktisk er sant er uklart, men det er kanskje ikkje så viktig. Tjønn fortel det på ein fin måte, utan store fakter og store ord. Kanskje eg-personen blandar saman hendingar frå sitt eige liv, kanskje han fører hendingar frå andre sitt liv inn i sitt eige, kanskje han i denne skrivinga nyttar sjansen til å ta ein slags hemn over folk han ikkje har likt, kanskje han berre likar å dikta. Boka sluttar med at tanta hans, som har fått lesa det han skriv, spør om kor mykje som er sant, og han svarar "eg veit ikkje". I den same samtalen vert det hinta om at han har vore i fengsel, så noko kan ha vore sant. Kanskje.

Guffen tilrår.

Meir Tjønn på kulturguffebloggen
Eg kom for å elske (2002)
Så vakker du er (2013)
Kvar dag skal vi vere så modige (2021)