Simple Men (1992)

I 90-åra, då eg budde i Bergen, såg eg fleire filmar av Hal Hartley. Dei vart viste på kino, og dei vart viste i filmklubben eller på cinemateket. Det var gode filmar. Eg veit minimalt om kvar det vart av han, om han framleis lagar film, og om dei filmane eventuelt er verdt å sjå. For nokre månader sidan kom der ein kommentar på bloggen om at eg burde sjå filmar av Hal Hartley. Eg fekk lyst til å sjå ein av dei gamle favorittane igjen, og det var det verdt.

To brør slår seg saman og reiser ut av New York. Dennis, den yngste, reiser for å leita etter far deira, ei tidlegare baseballstjerne som er fengsla for eit bombeattentat. Bill, den eldste, er ettersøkt for å ha vore med på eit ran han ikkje fekk noko utbytte av. Dei har ikkje pengar, men får bu hjå to kvinner. Ho som eig huset er redd, av di den valdelege eksmannen hennar nett er ute frå fengsel; ho andre viser seg å vera kjærasten til far til dei to mennene.

Marit meinte at filmen kunne minna om eit Fosse-stykke, mellom anna av di replikkar vert repeterte. Om det minner om Fosse eller ikkje er ikkje så nøye, men det minner ikkje så reint lite om eit teaterstykke. Heile filmen er prega av nærbilete, handlinga ligg i replikkane til karakterane. Og det som ikkje vert sagt er like viktig, her kjem ofte lange pausar mellom replikkane. Og det er ein flott film, med glimrande filmmusikk. Og ei av dei store danse-scenene i filmhistoria.

Guffen tilrår.