De urørlige (2011)

Philippe er lam frå nakken og ned, og treng ein ny assistent. Jobben går til Driss, ein fattig innvandrar, som eigentleg berre var innom for å få papir på at han hadde søkt på ein jobb, slik at han kunne få trygd. Driss er djupt skeptisk til jobben, men gradvis går det betre, og dei får eit godt og nært forhold.

Grunnen til det er openberr. Philippe er van med at folk listar seg rundt han medan dei synest synd på han; Driss kvir seg ikkje for å vitsa med han. Han kvir seg heller ikkje for å utfordra han på andre område. Når Philippe spelar favorittmusikken sin til Driss, spør Driss korleis han kan dansa til dette.

Det er altså openbert at Philippe likar Driss av di han er annleis. Då er det skuffande at dei hamrar dette poenget inn, i ein samtale mellom Philippe og ein ven som er skeptisk til den nye assistenten. Det vert altfor tydeleg, og dreg ned nivået på filmen. Det same gjer alle forsøka på å vera morosam. På omslaget står det noko om ein feelgood-komedie - det er ein sjanger eg i utgangspunktet er heller lunken til. Denne filmen passar inn i akkurat det mønsteret - vitsane er ikkje noko å le av.

Guffen er lunken.