Ordinary People (1980)

Alt står bra til hjå den amerikanske familien Jarrett. Faren har ein god jobb der han tenar godt med pengar, mora tek seg godt av hus og heim, og dei to sønene er flinke både på skulen og i symjebassenget. Alt vert snudd på hovudet når den eldste sonen, Buck, druknar i ei båtulukke. Broren Conrad var med han i båten. Det vert for mykje på ein gong - han skal leva opp til Buck, som var ein betre symjar og ein meir populær gut, han skal greia seg utan bror sin, og han er plaga med skuld - kunne han greidd å berga broren?

Omtrent her tek filmen til. Det er ei svært trykt stemning i huset, og alt som er positivt verkar tilgjort. Conrad går etter kvart til psykolog, og er på god veg til å få livet sitt på rett kjøl igjen. Han løyser dei fleste indre stridane sine, og til slutt er det berre ein ting som står att - problema heime. Jo meir mora viser seg i filmen, jo meir viser det seg at ho er altfor innestengd. Ho viser ikkje kjensler, ho snakkar aldri godt med Conrad, ho snakkar sjeldan godt med far hans. Det verkar som om Conrad ikkje kan få eit godt liv så lenge han og mora bur under same tak.

Det er ein fin og tett film. Det er mest snakking, her er så lite fart og spaning at når Conrad og ein klassekamerat kjem i slåsskamp verkar det nesten malplassert. Filmen handlar altså om familieforhold, og det minner nesten om ein Woody Allen-film. Utan humoren.

Guffen tilrår.