Tormod Haugland: Heller (1997)

Eg liker bøkene til Tormod Haugland. Dei er korte, skrivne i eit språk utan dei store faktene, men dei har djupe og kloke innhald. Slik er det også i denne boka, som går i eit så roleg tempo at ein nesten ikkje trur det då det mot slutten av boka viser seg at to vaksne sysken er elskarar. Også den scena er skriven i det same, rolege tempoet; sjølv måtte eg dobbelsjekka at det faktisk var bror og syster det var snakk om.

Eg-personen er den som kryp oppi senga til syster si. Boka har to delar, som kjem i omvendt kronologisk rekkjefølgje. I opningsdelen har han nett kome tilbake til Bergen, etter å ha vore vekke i fem år. Det kjem ikkje klart fram kvifor han vore vekke - fyrst tenkte eg han hadde vore i fengsel, men det er heller truleg at han har vore sjuk. Det han gjer og seier tyder på at han slit med det sosiale, og det er òg tydeleg i den siste delen. Der har systera nett mist dotter si, og familien er samla i gravferd og etterpålag.

Guffen tilrår.

Meir Haugland på kulturguffebloggen
Under (1994)
Varmare (1995)
Orden (1999)
Verd (2000)
To stykke (2002)
Inkarnasjon (2004)
I den sjette verda (2005)
No mar (2007)
Romberg. Kvinner og kriminalitet (2010)
Om dyr og syn (2017)
Om søvn og mørke (2019)